⭐ மச்ச அவதாரம் மகாகாவியம் — பகுதி 4 /10
அத்தியாயம் 21 — பிரளயத்தின் சாந்தியின் ஆரம்பம்
பிரளய அலைகள் பல நாட்கள், பல இரவுகள் மனுவையும் பரணையும் சுழற்றிக் கொண்டிருந்தன.
காற்று எழும்பும் போது, பரணம் வானத்தை நோக்கி தூக்கப்பட்டது;
நீர் திடீரென்று ஆழமாக இறங்கும்போது, அது பள்ளத்தில் விழும் கனவுபோல் கீழே இறங்கியது.
ஆனால் ஒருநாள் —
சில நொடிகளில் எல்லாம் மாறியது.
காற்றின் கோபம் குறைந்தது.
வானம் இன்னும் இருட்டாக இருந்தாலும், கருமேகங்கள் மெதுவாக விலகும் போல் இருந்தன.
மழை தாணுத்துளிகள் தள்ளி எறிவதை நிறுத்தி,
வெறும் சலனமில்லா தூறலாக மாறியது.
மனு அந்த மாற்றத்தை உணர்ந்தார்.
அவர் பரணின் வாயிலில் நின்று வானத்தை நோக்கினார்.
மீன் அதே சமயம் தனது பரந்த உடலை சற்று மேலே தூக்கி பேசினது:
“மனுவே, பிரளயத்தின் முதல் கொந்தளிப்பான காலம் முடிந்தது.
யுகங்கள் அழியும் போது, முதலில் உலகம் இருளால் மூடப்படும்.
பின்னர் அந்த இருளில் இருந்து ஒளியின் முதல் விதை பிறக்கும்.”
மனு கேட்டார்:
“பிரளயம் முற்றிலும் எப்போது ஓயும், பகவனே?”
மீன் பதிலளித்தது:
“அடிவானம் சாந்தியடைந்தபின்,
கடல்களின் கோபம் தணியும்.
நான் உன்னை பாதுகாப்பாக ப்ரஹ்மரூபம் காணும் தூரத்துக்கு இழுத்துச் செல்வேன்.
அங்கிருந்தே புதிய படைப்பு துவங்கும்.”
மனுவுக்கு அச்சம் குறைந்து, நம்பிக்கை மீண்டும் எழவே,
அவரது மனம் தெய்வீக அமைதியில் மூழ்கியது.
அத்தியாயம் 22 — வேதங்களின் ஒளி பரணில்
பரணின் உள்ளே, வேதங்கள் வைக்கப்பட்ட மரப்பெட்டி இருந்தது.
அது வெளியில் இருந்த இருளுக்கு எதிராக, மெதுவான தங்க ஒளி ஒன்று நிழலாய் வெளிப்பட்டது.
அந்த ஒளி வெளியில் பரவியபோது,
பூமியில் எதுவும் இல்லாமல் இருந்த நிலையிலும்,
பரணின் உள்ளே ஒரு பிரபஞ்சத்தின் உயிர்த்துடிப்பு இருந்தது போல திகழ்ந்தது.
மனு ஒவ்வொரு நாளும் அந்தப் பெட்டியை தன் கைகளால் தடவி,
வேத மந்திரங்களை இசைபோல் ஓதினார்.
அவருக்கு வேதங்கள் வெறும் நூல்கள் அல்ல;
அவை உயிரின் அடிந்த விதைகள்.
உண்மை, தர்மம், காலம், கருணை…
அனைத்தும் அதின் உள்ளே உறங்குகின்றன.
மீன் மெதுவாக திரும்பி பேசினது:
“வேதங்கள் உலகின் முதன்மை ஒளி.
அவற்றை யார் பாதுகாப்பாரோ அவரே உலகத்தின் தந்தையாகிறார்.
மனுவே, நீ மனித குலத்தின் முதன்மைப் பிதா.
உன் கரங்களில் இந்த வேதங்கள் உயிர்வாழுகின்றன.”
மனுவின் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பின.
அவர் அந்தப் பொறுப்பின் மகத்துவத்தை உணர்ந்தார்.
அத்தியாயம் 23 — அலைகளின் நடுவே தனிமை மற்றும் மனுவின் சோதனை
பிரளயம் ஆரம்பித்து பல நாட்கள் கடந்துவிட்டன.
வெள்ளம் முடிவில்லாமல் பரணைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தது.
மனு ஒரு வகையில் தனிமையை உணரத் தொடங்கினார்.
அவர் சுற்றி பார்த்தார் —
எங்கும் கடலின் மேற்பரப்பு மட்டுமே.
மலைகள் இல்லை, மரங்கள் இல்லை, உயிர்கள் இல்லை.
பூமி எனும் ஒன்று இங்கு இல்லை.
அந்த நிலையை கண்டு, மனித மனம் தானாகவே சோதனையை எதிர்கொள்ளும்.
மனு மனதில் கேட்டார்:
“நான் மட்டும் மீண்டிருக்கிறேனா?
பல கோடிக்கணக்கான உயிர்கள்…
அவை எல்லாம் பிரளயத்தில் அழிந்துவிட்டனவா?”
அந்த நேரத்தில் மீன் திரும்பிப் பார்த்தது.
அதன் கண்கள் அனைத்தையும் அறிந்தவனின் அமைதியில் நிரம்பியிருந்தது.
அது மெதுவாகச் சொன்னது:
“மனுவே,
படைப்பு என்பது முடிவில்லா சுழற்சி.
ஒன்று அழியும் போது மற்றொன்று பிறக்கிறது.
தனிமை என்பது சோதனையின் வடிவம்.
அதைக் கடந்து செல்லும் போது,
படைப்பின் ரகசியம் உனக்கு வெளிப்படும்.”
மீன் தன் ஒற்றை வாலால் நீரை அசைந்து,
பரணை தூரமான புதிய திசைகளில் இழுத்தது.
அத்தியாயம் 24 — பிரளயத்தின் நடுவே ஒரு தெய்வீக காணிக்கை
ஒரு இரவு,
வானத்தில் பிளவு போல ஒரு ஒளி தோன்றியது.
அது படகின் மீது நேராக விழுந்தது.
மனு அதைப் பார்த்தபோது,
அது நட்சத்திர ஒளி அல்ல என்பதை உணர்ந்தார்.
அது ஒரு அபராசக்தி.
பிரளயத்தின் முடிவில் ப்ரஹ்மா தோன்றும் கணத்தின் சின்னம்.
அந்த ஒளியில் ஒரு வடிவம் மெதுவாக இருளை வென்றது.
மீன் உடனே நின்றது.
அது சற்று கீழே தன் தலையைத் தாழ்த்தியது.
அச்சம் கொண்ட மனு,
அந்த ஒளியை மண்டியிட்டு வணங்கினார்.
அந்த ஒளியில் இருந்து மெதுவாக ஒரு வார்த்தை ஒலித்தது —
அது சத்தம் அல்ல;
அது உணர்வாக மனுவின் உள்ளத்தில் ஒலித்தது:
“ஓ மனுவே…
உன் தர்மமும் உறுதியும்
பிரளயத்தை வெல்லும் விதையை உலகிற்கு வழங்கும்.”
அந்த ஒளி மெதுவாக பரணைச் சுற்றி,
அதனை நிழல்களிலிருந்து பாதுகாத்தது.
அது தீய சக்திகளின் அணுகலை முற்றிலும் தடுத்தது.
மீன் சொன்னது:
“பிரளயம் முடிவடைந்த பின்னர்
இதே ஒளி புதிய பூமியை உருவாக்கும்.”
அத்தியாயம் 25 — கடல் உயிர்களின் எழுச்சி
நாட்கள் கடந்து சென்றபோது,
பிரளய நீரின் அடியில் இருந்த பல கடல் உயிர்கள் மேலே வரத் தொடங்கின.
பெரிய நீர் பாம்புகள்,
பன்முக வடிவினை உடைய ஜலராசிகள்,
அரிய உருவம் கொண்ட நட்சத்திர மீன்கள்…
இவைகள் அனைத்தும் பரணைச் சுற்றி வட்டமிட்டன.
அவை பரணைத் தாக்கவில்லை;
ஆனால் அவற்றின் கூட்டம் பரணை அசைக்கத் தொடங்கியது.
மனு பயந்து பார்த்தார்.
மீன் மெதுவாகச் சிரித்தது:
“அவை பயமுறுத்த வரவில்லை.
பிரளயத்தின் போது,
தெய்வீக பரணை உலகின் மையத்தைப் போல ஆகிறது.
அனைத்து உயிர்களும் அதனருகே வர முயலுகின்றன.
அது பிரபஞ்சத்தின் இயல்பு.”
சிறிய கடல் உயிர்கள் பரணின் ஓரத்தில் ஒளிந்து கூடின.
பெரிய உயிர்கள் வட்டமாக நீந்தின.
மனுவுக்கு அதைக் கண்டு ஒரு உணர்வு வந்தது —
“இங்கு உயிர்கள் இன்னும் உள்ளன…
பிரளயம் அனைத்தையும் அழிக்கவில்லை.”
இந்த உணர்வு அவருக்கு தைரியத்தை அளித்தது.
அத்தியாயம் 26 — பிரளய வானின் இரண்டாம் ஒளி
ஒரு நாள்,
வானம் திடீரென்று பிரகாசித்தது.
அது சூரிய ஒளி அல்ல —
அது வேறு,
எந்த யுகத்திலும் காணப்படாத ஒளி.
அது வானத்தில் விரிந்தபோது,
பிரளயம் முழுவதும் நடுங்கியது.
மீன் மேலே பார்த்து சொன்னது:
“இது சுர்யமண்டலத்தின் மறுபிறப்பு.
பிரளயத்தின் இருளில் மூழ்கிய சூரியன்,
இப்போது மீண்டும் ஒளியை உறிஞ்சத் துவங்குகிறது.”
மனு வியப்பில்:
“அப்படியானால்… பிரளயம் முடிவடைகிறதா?”
மீன்:
“இரண்டாம் கட்டம் முடிந்தது.
மூன்றாம் கட்டம், படைப்பின் சித்தி நிகழ்வதற்கான முன்பகுதி.”
அந்த ஒளி கடலின் மேலேப் பரவி,
நீர் மெதுவாக நீலமாய் ஒளிர்ந்தது.
பரணம் இனி இருள் சூழலில் அல்ல;
அது ஒளியின் வட்டத்தில் மிதந்தது.
அத்தியாயம் 27 — மனுவின் தியானம்
மனு ஒரு நாள் நீண்ட நேரம் தியானமிட்டார்.
அவர் தியானித்தபோது,
மீன் பரணை நிலையாக வைத்திருந்தது.
அந்த தியானத்தில்,
மனுவுக்கு முன் யுகத்தில் வாழ்ந்த பிரம்ம மனுவின் பழைய ஓசைகள் கேட்டன.
அவர்கள் செய்த தவங்கள்,
அவர்கள் கண்ட பிரளயங்கள்,
அவர்கள் மீண்டும் உருவாக்கிய ஆரம்பம்…
அனைத்தும் காட்சிபோல மனுவுக்கு தெரிந்தது.
அவரது உள்ளத்தில் ஒரு உண்மை உருவானது:
“இது வெறும் மீட்சியல்ல;
இது புதிய படைப்பின் துவக்கப் பொறுப்பு.”
மனுவின் மனம் நிலையான பேரொளியில் உடைந்தது.
அத்தியாயம் 28 — பரணை இழுக்கும் மீனின் தெய்வீக உருவம்
மீன் தொடர்ந்து வளர்ந்தது.
இப்போது அதன் அளவு மலை போல் இருந்தது.
அதன் உடலில் தெய்வீக வடிவங்கள் எழுந்தன.
சிறு நுண்ணொளிகள் அதன் மீன் மேலெழும்பி மீண்டும் கடலுக்குள் இறங்கின.
அவை தெய்வீக மந்திரங்களின் வடிவங்களாகத்தான் இருந்தன.
மனு அதன் உருவத்தைப் பார்த்தபோது,
அவர் உணர்ந்தார்:
“இது சாதாரண அவதாரம் அல்ல…
இது பரபிரம்மத்தின் முழு மகிமையோடு வெளிப்பட்ட வடிவம்.”
மீன் திரும்பிப் பார்த்தது:
“மனுவே…
யுகங்களின் கடைசி இருள் மறையும்போது,
நான் என் உண்மையான ஸ்வரூபத்தை வெளிப்படுத்துவேன்.
இன்னும் அந்த தருணம் வரவில்லை.”
மனுவின் உள்ளம் பிரமிப்பில் ஆழ்ந்தது.
அத்தியாயம் 29 — அதிசயமான சப்தம்
ஒரு நாள் இரவு —
எல்லாம் அமைதியாக இருந்தபோது —
திடீரென, கடலின் அடியில் இருந்து ஒரு ஓசை எழுந்தது.
அது சுத்தமான ‘ஓம்’ சப்தம்.
அது கடலை மட்டும் அல்ல,
வானத்தையும், பரணையும்,
மனுவின் உள்ளத்தையும் அதிரச்செய்தது.
அந்த ஓசை பிரளயத்தின் முடிவு சப்தம்.
அது படைப்பின் ஆரம்ப ஓசை.
மீன் கூறியது:
“இந்த ஓசை பிரஹ்மாவின் நிச்வாசம்.
அவர் விழித்தெழுகிறார்.
விரைவில், அவர் புதிய படைப்பைத் தொடங்குவார்.”
மனு மண்டியிட்டு வணங்கினார்.
அத்தியாயம் 30 — பிரளயத்தின் இறுதி இருள்
அனைத்து ஒளியுமே திடீரென மறைந்தது.
வானம் முழுவதும் கருமேகங்கள் திடீரென கீழே இறங்கின.
காற்று மீண்டும் மிரட்டும் சத்தத்தில் கத்தினது.
ஆனால் இந்த இருள்,
முன்னைய இருளைப் போல் கழற்றிவிடும் கொந்தளிப்பு இல்லை.
இது ஒரு சிக்கிய அமைதியான இருள் —
பிறப்பு முன் மாயை.
மீன் மட்டுமே பேசினது:
“மனுவே,
இந்த இருளின் பின்னரே உலகம் மீண்டும் பிறக்கும்.
நீ உன் மனதைத் தளர விடாதே.
நான் இருக்கிறேன்.”
மனு பரணை உள்ளே நின்றுகொண்டே,
பிரளயத்தின் கடைசி இருளை எதிர்கொண்டார்.
அது யுகங்களின் இருளாக இருந்தது.
அதன் பிறகு மட்டுமே
புதிய பூமியின் முதல் மண் வெளிப்படும்.
இதோ பகுதி–4 முடிந்தது.
