பகுதி – 3 : ஆசை – மனிதனின் மறைமுக எதிரி
நாரத முனிவர் தேவர்களிடையே பயணித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு இடத்தில் நின்று சிரித்தார். தேவர்கள் காரணம் கேட்டபோது, அவர் சொன்ன பதில் மனித குலத்தின் நீண்ட துயரக் கதையின் சுருக்கமாக இருந்தது. “மனிதனை அழிக்க வாளும் விஷமும் தேவையில்லை; அவனுக்குள் இருக்கும் ஆசை போதும்.” இதிகாசங்கள் முழுவதும் இந்த ஆசை என்னும் மறைமுக எதிரியின் பயணம் தான். அது வெளிப்படையாக தாக்காது; மெதுவாக மனத்தை ஆக்கிரமித்து, தர்மத்தையே தன் சேவகராக்கும்.
ராவணனின் வீழ்ச்சி ஒரே நாளில் நிகழவில்லை. அவன் பத்து தலைகளுடன் பிறந்தவன்; ஆனால் அவற்றை வழிநடத்தும் ஒரே மனம் இருந்தது. அந்த மனம் முதலில் அறிவால் நிறைந்தது. வேதங்களைப் படித்தான், சிவனைத் தவமிருந்து பெற்றான், லங்கையை பொன்னாலான நகரமாக மாற்றினான். அவன் வீழ்ச்சி அவன் பெரிய பாவங்களால் தொடங்கவில்லை; ஒரு சிறிய ஆசையால் தொடங்கியது. “சீதை என்னுடையவளாக வேண்டும்” என்ற எண்ணம் தான் அவனை ராமனின் எதிரியாக மாற்றியது. ஆசை முதலில் விருப்பமாக வரும்; பின்னர் உரிமையாக மாறும்; இறுதியில் அதர்மமாக வெடிக்கும் என்பதை ராவணன் உணரவில்லை.
கைகேயியின் மனத்தில் எழுந்த ஆசை, ஒரு தாயின் குரலை மாற்றியது. மகனுக்கான அன்பு இயல்பானது. ஆனால் அந்த அன்பு பேராசையாக மாறியபோது, அது ஒரு பேரரசின் எதிர்காலத்தையே மாற்றியது. ராமனின் முடிசூட்டலை தடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம், தசரதனின் உயிரையே எடுத்தது. ஆசை ஒரு விஷம் போல. அது முதலில் இனிமையாகத் தோன்றும்; ஆனால் அதன் விளைவு தலைமுறைகளை அழிக்கும். கைகேயி தனக்காக கேட்ட வரங்கள், அவளையே வாழ்க்கை முழுவதும் வருத்தத்தில் ஆழ்த்தின.
மகாபாரதத்தில் துரியோதனன் ஆசையின் உருவகமாக நிற்கிறான். அவனிடம் ராஜ்யம் இருந்தது; சகோதரர்கள் இருந்தார்கள்; ஆடம்பரம் இருந்தது. இருந்தும் அவன் மனம் நிறைவடையவில்லை. “பாண்டவர்களிடம் ஒன்று கூட இருக்கக் கூடாது” என்ற ஆசை அவனை சூதாட்ட சபைக்குக் கொண்டு சென்றது. அங்கே அவன் தன் சகோதரனை மட்டுமல்ல; தன் எதிர்காலத்தையும் பந்தயமிட்டான். ஆசை மனிதனை கண்மூடித்தனமாக்கும் என்பதற்கான மிகப் பெரிய சாட்சி துரியோதனன்.
த்ரௌபதியின் அவமானம் ஆசையின் உச்சக்கட்ட விளைவு. ஒரு பெண்ணை சபையில் இழுத்து நிறுத்தியது யாருடைய ஆசை? அதிகார ஆசை, வெற்றி ஆசை, பழிவாங்கும் ஆசை — எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து மனிதத்தன்மையை அழித்தன. இதிகாசம் இங்கே தெளிவாகச் சொல்கிறது: ஆசை கட்டுப்பாடின்றி வளர்ந்தால், அது பிறரின் மரியாதையைப் பறிக்கும். அப்படி மரியாதை பறிக்கப்பட்ட இடத்தில் போர் தவிர்க்க முடியாததாகிறது.
கர்ணனின் ஆசை வேறு வகை. அவன் ராஜ்யத்திற்காக ஆசைப்படவில்லை; அங்கீகாரத்திற்காக ஆசைப்படினான். “நானும் ஒரு க்ஷத்திரியன் என்று உலகம் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும்” என்ற ஆசை அவனை துரியோதனனுடன் கட்டிப் போட்டது. அவன் செய்த தவறுகள் பல; ஆனால் அவன் ஆசையின் அடிப்படை மனிதத் தேடல் தான். இதிகாசங்கள் கர்ணனை வில்லனாக்கவில்லை; ஆனால் அவன் ஆசை அவனை தவறான பக்கம் நிறுத்தியது என்பதை மறைக்கவும் இல்லை.
ஆசை இல்லாமல் மனிதன் இயங்க முடியாது என்று இதிகாசங்களும் மறுப்பதில்லை. அர்ஜுனனுக்கு கூட “நான் சிறந்த வில்லாளி ஆக வேண்டும்” என்ற ஆசை இருந்தது. அந்த ஆசை தவமாகவும் பயிற்சியாகவும் மாறியது. இங்கே ஆசை எதிரி அல்ல; அது கட்டுப்பாட்டில் இருந்தால் சக்தி. பிரச்சனை ஆசை இல்லை; ஆசையை ஆளாத மனமே. இதிகாசங்கள் ஆசையை அடக்கச் சொல்லவில்லை; அதை அடையாளம் காணச் சொல்கின்றன.
கிருஷ்ணன் பகவத்கீதையில் சொல்வது இதைத்தான். “ஆசையிலிருந்து கோபம் பிறக்கிறது; கோபத்திலிருந்து மயக்கம்; மயக்கத்திலிருந்து புத்திநாசம்.” இது ஒரு சங்கிலி. ஆசை முதலில் மனிதனின் சிந்தனையை மாசுபடுத்துகிறது; பின்னர் அவன் செயல்களை. அந்தச் சங்கிலியை உடைக்க முடியாவிட்டால், தர்மம் கூட ஆசையின் சேவகராகி விடும். ராவணன் தன் செயலை தர்மம் என்று நியாயப்படுத்தியது இதற்குச் சாட்சி.
வனத்தில் ராமன் வாழ்ந்த வாழ்க்கை, ஆசைக்கு எதிரான அமைதியான புரட்சி. அரச மகனாக இருந்தவன், வனவாசியாக மாறியபோதும், அவன் மனம் அமைதியாக இருந்தது. ஏனெனில் அவன் ஆசையை வெளியே வைத்தான்; கடமையை உள்ளே வைத்தான். இதிகாசம் இங்கே ஒரு மெளனப் பாடம் சொல்கிறது: ஆசை குறைந்த வாழ்க்கை அல்ல; ஆசையால் ஆளப்படாத வாழ்க்கை தான் உயர்ந்தது.
பகுதி மூன்றின் முடிவில் வெளிப்படும் வாழ்க்கை ரகசியம் இதுதான்: மனிதனின் மிகப் பெரிய எதிரி வெளியே இல்லை; அவன் உள்ளே தான். அந்த எதிரியின் பெயர் ஆசை. அதை முற்றிலும் அழிக்க முடியாது; ஆனால் அதை அடக்கி நடத்த முடியும். ஆசை குதிரை என்றால், விவேகம் தான் அதன் கட்டுப்பாடு. இதிகாசங்கள் மனிதனிடம் இந்த கட்டுப்பாட்டையே எதிர்பார்க்கின்றன.
📌 அடுத்தது:
👉 பகுதி – 4 : மௌனம் செய்யும் பாவம்
