பகுதி – 5 : தியாகத்தின் விலை
தியாகம் என்று சொன்னால், இதிகாசங்களில் முதலில் நினைவுக்கு வருவது பீஷ்மரின் உருவம் தான். கங்கை நதியின் கரையில், இளம் தேவரதன் தன் தந்தையின் கண்களில் கண்ட ஆசையைக் கண்டு எடுத்த முடிவு, ஒரு மனித வாழ்க்கையின் திசையையே மாற்றியது. “நான் திருமணம் செய்யமாட்டேன்; அரியணையில் அமர மாட்டேன்” என்று அவர் எடுத்த பிரதிக்ஞை, தர்மத்தின் உச்சம் போல தோன்றியது. ஆனால் அந்த ஒரு தியாகம், தலைமுறைகளாக நீளும் வேதனையின் விதையையும் விதைத்தது. இதிகாசம் இங்கே ஒரு நுணுக்கமான உண்மையைச் சொல்கிறது: தியாகம் புனிதமானது; ஆனால் அதன் விளைவை சிந்திக்காமல் செய்தால், அது பிறருக்கு பாரமாக மாறும்.
பீஷ்மர் தன் வாழ்க்கையைத் துறந்தார்; ஆனால் அதன் விலையை முழு குரு வம்சமும் செலுத்தியது. அவர் இருந்ததால் தான் குரு வம்சம் ஒன்றுபட்டு இருந்தது; ஆனால் அவர் மௌனமாக இருந்ததால் தான் அது சிதைந்தது. தியாகம் தனிப்பட்டது என்று நினைத்தார்; ஆனால் அதன் தாக்கம் சமூகமாகியது. இதிகாசம் இங்கே கேள்வி எழுப்புகிறது: ஒருவரின் தியாகம், பலரின் அழிவுக்கு காரணமானால், அது முழுமையான தர்மமா?
ராமாயணத்தில் தியாகம் இன்னொரு முகத்தில் தோன்றுகிறது. தசரதன் தன் மகன் ராமனை வனத்திற்கு அனுப்பியபோது, அது அரசன் செய்த தியாகம் அல்ல; ஒரு தந்தையின் உடைந்த மனம். ஆனால் ராமன் அந்த தியாகத்தைத் தன் தலையில் ஏற்றுக் கொண்டான். அரச சுகத்தை விட்டுத் தவ வாழ்க்கையை ஏற்றது அவனுடைய தியாகம். அந்த தியாகம் அவனை கடவுளாக்கவில்லை; மனிதனாகவே வைத்தது. வலியும் துயரமும் இருந்தும், அவன் எடுத்த பாதை தர்மத்தின் வழி. இதிகாசம் இங்கே சொல்கிறது: உண்மையான தியாகம், புகழுக்காக அல்ல; கடமைக்காக.
சீதையின் தியாகம் இதிகாசங்களில் பெரும்பாலும் பேசப்படாத ஒன்று. அவள் ராமனுடன் வனத்திற்கு சென்றது, கட்டாயம் அல்ல. அவள் அரண்மனையில் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவள் தேர்வு செய்தது தியாகம். அதன்பின் அக்னிப் பரீட்சை, அவமதிப்பு, இறுதியில் பூமியில் கலந்துவிடுதல் — எல்லாம் அவளுடைய தனிப்பட்ட தியாகத்தின் தொடர்ச்சிகள். இதிகாசம் இங்கே ஒரு மௌனக் கேள்வியை எழுப்புகிறது: சமூகம் கேட்கும் தியாகம், பெண்ணிடம் அதிகமாக இல்லையா?
மகாபாரதத்தில் குந்தியின் தியாகம் மிகவும் கடினமானது. இளமையில் செய்த தவறின் சுமையை, அவள் வாழ்நாள் முழுவதும் சுமந்தாள். கர்ணனை பெற்றவுடனே கைவிட வேண்டிய நிலை, அவளுக்கான முதல் தியாகம். பின்னர் பாண்டவர்களின் தாயாக, தன் தனிப்பட்ட ஆசைகளை முற்றிலும் மறந்தாள். ஆனால் அந்த முதல் தியாகத்தின் விலை, அவளுடைய மகனின் உயிராக மாறியது. இதிகாசம் இங்கே கசப்பான உண்மையைச் சொல்கிறது: சில தியாகங்களின் விலை, காலம் தாமதமாக வசூலிக்கிறது.
அர்ஜுனனின் தியாகம் ஆயுதம் வைப்பதில் இல்லை; அஹங்காரத்தை வைப்பதில் இருந்தது. அவன் சிறந்த வில்லாளி; ஆனால் கிருஷ்ணன் முன் நின்றபோது, “நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டான். தன் அறிவையும் திறமையையும் ஒதுக்கி வைத்து, வழிகாட்டலை ஏற்றுக் கொண்டது அவனுடைய தியாகம். அந்த தியாகம் தான் அவனை யுத்தத்தில் வெற்றியாளனாக்கியது. இதிகாசம் இங்கே சொல்கிறது: சில நேரங்களில் தியாகம் என்பது விடுவதல்ல; ஒப்படைப்பது.
துரியோதனனும் தியாகம் செய்தான். ஆனால் அவன் தியாகம் அதர்மத்தின் பக்கம். தன் நண்பன் கர்ணனுக்காக, அவன் உலகையே எதிரியாக்கிக் கொண்டான். இந்த தியாகம் பாராட்டப்பட வேண்டுமா? இதிகாசம் இங்கே ஒரு எல்லையை வரைகிறது. தியாகம் தனக்காகவும், தர்மத்துக்காகவும் இருக்க வேண்டும்; தவறுக்காக செய்யப்படும் தியாகம் கூட, தவறாகவே முடியும்.
ராமன் ராவணனை வென்ற பிறகு, சீதையைப் பிரிந்தது, அவன் செய்த மிகப் பெரிய தியாகம் என்று சிலர் சொல்கிறார்கள். ஆனால் இதிகாசம் அந்த தியாகத்தையும் முழுமையாக நியாயப்படுத்தவில்லை. அது ஒரு அரசன் செய்த தியாகமா? அல்லது ஒரு மனிதன் செய்த தவறா? இந்த கேள்வியை திறந்தவையாக விட்டுச் செல்கிறது. இதிகாசங்கள் தியாகத்தை தெய்வீகமாக்கவில்லை; அதை மனித முடிவாகவே காட்டுகின்றன.
பகுதி ஐந்தின் முடிவில் வெளிப்படும் வாழ்க்கை ரகசியம் இதுதான்: தியாகம் உயர்ந்தது; ஆனால் அது எப்போதும் நியாயமானது அல்ல. தியாகத்தின் விலை யார் செலுத்துகிறார்கள் என்பதை உணராமல் செய்யப்படும் தியாகம், தர்மத்தின் பெயரில் செய்யப்படும் அநீதியாக மாறலாம். இதிகாசங்கள் நம்மை தியாகம் செய்யச் சொல்கின்றன; ஆனால் கண்மூடித்தனமாக அல்ல, விழிப்புணர்வுடன்.
📌 அடுத்தது:
👉 பகுதி – 6 : கர்மா – காலம் தாமதிக்கும் நீதிபதி
