பகுதி – 6 : கர்மா – காலம் தாமதிக்கும் நீதிபதி
கர்மா என்பது உடனடி தண்டனை அல்ல; அது அமைதியாகக் காத்திருக்கும் நீதிபதி. இதிகாசங்களில் கர்மா ஒருபோதும் கூச்சலிடாது; அது சபையில் தீர்ப்பு சொல்லவும் வராது. மனிதன் மறந்துவிட்டான் என்று நினைக்கும் தருணத்தில், காலத்தின் கதவைத் தட்டி, கணக்கை முன்வைக்கும். இந்தக் கணக்கு ரத்தத்தில் எழுதப்படுவதில்லை; நினைவில் பதியப்பட்டிருக்கும்.
அயோத்தியில் தசரதன் இறந்தது ஒரு நோயால் அல்ல; ஒரு பழைய கர்மாவின் நிழலால். இளமைக்காலத்தில், வேட்டையில் தவறுதலாக ஒரு முனிவரின் மகனை கொன்றான். அந்தத் தந்தையின் சாபம்—“நீயும் உன் மகனைப் பிரிந்து துடிப்பாய்”—அன்று உடனே பலிக்கவில்லை. ஆண்டுகள் கடந்தன. அரசன் ஆனான், சுகம் கண்டான். ஆனால் காலம் வந்தபோது, ராமனின் வனவாசம் அவன் உயிரையே எடுத்தது. இதிகாசம் இங்கே ஒரு மெளனப் பாடம் சொல்கிறது: கர்மா தாமதிக்கலாம்; தவற விடாது.
சீதையின் வாழ்க்கையும் கர்மாவின் மெதுவான நடைப்பாதை. அவள் எந்தப் பாவமும் செய்யவில்லை. ஆனால் அவள் அனுபவித்த துன்பங்கள் எதற்காக? இதிகாசம் எளிய பதில் தராது. “முன் ஜென்ம கர்மா” என்று சொல்லி முடித்து விடவும் இல்லை. மாறாக, அது மனிதனுக்கு ஒரு ஆழமான உணர்வை விதைக்கிறது. கர்மா எப்போதும் தண்டனை அல்ல; சில நேரங்களில் அது உலகத்திற்கு ஒரு பாடம். சீதையின் பொறுமை, தைரியம், மௌனம்—இவை எல்லாம் கர்மாவின் வேதனையில் மலர்ந்த தெய்வீக குணங்கள்.
மகாபாரதத்தில் கர்மா மிகப் பெரிய மேடையைப் பெறுகிறது. சூதாட்ட சபையில் துரியோதனன் செய்த அவமதிப்பு, அவன் வாழ்நாளில் உடனே தண்டிக்கப்படவில்லை. அவன் ராஜாவாக இருந்தான், அதிகாரம் கொண்டான், படைகள் இருந்தன. ஆனால் அந்தச் சபையில் சிரித்த சிரிப்பு, குருக்ஷேத்திரப் போர்க்களத்தில் ரத்தமாக மாறியது. அவன் தன் தொடையை அடித்து காட்டிய அந்தக் கணம், பின்னாளில் அவன் தொடை உடைந்து விழும் விதியாய் மாறியது. கர்மா பழிவாங்கவில்லை; அது கணக்கைச் சரிசெய்தது.
கர்ணன் கர்மாவின் மிகக் கடினமான பாடம். அவன் தானம் செய்தான், வீரனாக இருந்தான், விசுவாசம் காட்டினான். இருந்தும் ஏன் அவன் வீழ்ந்தான்? இதிகாசம் இங்கே ஒரு நுண்ணிய உண்மையைச் சொல்கிறது: நல்ல கர்மா கூட, தவறான தருணத்தில் செய்யப்பட்ட தவறுகளை முழுமையாக அழிக்காது. த்ரௌபதியின் அவமானத்தில் அவன் மௌனமாக இருந்தான்; அவன் சொன்ன சில கடுமையான வார்த்தைகள், அவன் வீரத்தை மாசுபடுத்தின. அந்தச் சிறிய கர்மைகள், பெரிய வீரனின் வாழ்க்கையைச் சாய்த்தன.
யுதிஷ்டிரன் தர்மத்தைப் பிடித்தவன். இருந்தும் அவன் அநேக துன்பங்களை அனுபவித்தான். சூதாட்டத்தில் தோற்றான், வனவாசம் சென்றான், சகோதரர்களை இழந்தான். இதிகாசம் இங்கே மனிதனை குழப்பும் ஒரு உண்மையை முன்வைக்கிறது: நல்லவன் என்பதற்காக கர்மா சலுகை தராது. கர்மா நீதிபதி; அது கருணை காட்டும் தேவன் அல்ல. ஆனால் யுதிஷ்டிரனின் பொறுமை, அவனை இறுதியில் சுவர்க்கம் வரை அழைத்துச் சென்றது. கர்மா உடலை சோதித்தது; ஆன்மாவை உயர்த்தியது.
கிருஷ்ணன் கர்மாவின் விதியை மாற்றவில்லை; அதை விளக்கினான். “நீ செயலைச் செய்; பலனை எதிர்பார்க்காதே” என்ற அவன் உபதேசம், கர்மாவின் ஆழமான ரகசியம். பலன் மீது ஆசை இல்லாத செயல், புதிய கர்மாவை உருவாக்காது. இதிகாசம் இங்கே மனிதனுக்கு விடுதலைக்கான வழியைச் சொல்கிறது. கர்மாவை அழிக்க முடியாது; ஆனால் அதில் சிக்காமல் வாழ முடியும்.
ராமன் பாலியை வதம் செய்தபோது, அது தர்மமா என்ற கேள்வி எழுந்தது. ஆனால் ராமன் அதற்கான கர்மாவையும் அனுபவித்தான். பின்னாளில், ஒரு வேடன் தவறுதலாக அவனை அம்பால் தாக்கினான். இதிகாசம் இங்கே சொல்கிறது: அவதாரமும் கர்மாவின் கணக்கிலிருந்து தப்பாது. கடவுள் கூட மனித வடிவில் வந்தால், மனிதச் சட்டத்தையே அனுபவிக்க வேண்டும்.
கர்மா உடனடி நீதியல்ல என்பதால், மனிதன் அதை மறந்துவிடுகிறான். “எதுவும் நடக்கவில்லை” என்ற மயக்கம் தான் மிகப் பெரிய அபாயம். இதிகாசங்கள் மனிதனை எச்சரிக்கின்றன: இன்றைய செயல்கள், நாளைய கதையாக மாறும். அந்தக் கதையை நாம் தேர்ந்தெடுக்கிறோம்; ஆனால் அதன் முடிவை காலம் எழுதுகிறது.
பகுதி ஆறின் முடிவில் வெளிப்படும் வாழ்க்கை ரகசியம் இதுதான்: கர்மா கண் மூடிக்கொண்டு அடிக்கும் பகைவர் அல்ல; அது பொறுமையுடன் காத்திருக்கும் நீதிபதி. அது தாமதிக்கலாம்; ஆனால் தவற விடாது. இதிகாசங்கள் நம்மை பயமுறுத்தவில்லை; பொறுப்புடன் வாழச் சொல்லுகின்றன.
📌 அடுத்தது:
👉 பகுதி – 7 : உறவுகள் – போரின் உண்மையான காரணம்
