பகுதி – 11 : மன்னிப்பு – மனிதனை தெய்வமாக்கும் குணம்

இதிகாசங்களில் மன்னிப்பு என்பது ஒரு பலமான ஆயுதம்; அது வாளையும், அசுர சக்தியையும் விட அதிக சக்தி கொண்டது. ராமாயணத்தில் ராமன் ராவணனின் தோல்வியின் பின்னர், அவனுக்கு காட்டிய மன்னிப்பு ஒரு தீர்மானமான நடத்தை. ராவணன் பலம், அறிவு, அதிகாரம் கொண்டிருந்தான்; ஆனால் அவன் விரோதங்களுக்குப் பதிலாக ராமன் கோபம் காட்டவில்லை; மாறாக, அவன் மனதில் நிம்மதியையும், சாந்தியையும் நிலைநாட்டினான். இதிகாசம் நமக்கு கற்றுத்தருகிறது: மன்னிப்பு என்பது மனிதனின் உயர்ந்த குணங்களில் ஒன்றாகும்; அது தெய்வீகத்தின் நிழல்.

கர்ணனின் கதை இதே உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. பாண்டவர்களிடம் பல முறைகள் நியாயம் கேட்ட அவன், தோல்வியடைந்த பிறகு கூட, கோபமோ பொறாமையோ காட்டவில்லை. அவன் இறுதியில் குருக்ஷேத்திரத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில், மன்னிப்பு, கருணை ஆகியவை அவனது உளக்குணமாக மாறின. இதிகாசம் சொல்லுகிறது: மன்னிப்பு, வெற்றியாளரை மட்டுமல்ல; தோல்வியாளரை கூட உயர்த்தும்.

பாண்டவர்களின் வாழ்கையில் யுத்தம் கடுமையாக இருந்தாலும், அவர்கள் மன்னிப்பு கற்றுக்கொண்டனர். துரியோதனனுக்கு எதிரான கோபம், சகோதர உறவுகளில் ஏற்பட்ட விரோதம், எல்லாவற்றையும் அவர்களின் மனம் சீர்செய்தது. இதிகாசம் இங்கே ஒரு முக்கிய பாடத்தை கற்றுத்தருகிறது: மன்னிப்பு, சக்தி காட்டுவதற்காக அல்ல; ஆன்மாவை வளர்ப்பதற்காக.

ராமன் கதை இன்னும் ஆழமானது. அவன் தன் மக்களின் நலனுக்காக, அரச அரண்மனையில் நீதியை நிலைநாட்டினான்; ஆனால் தனிப்பட்ட மனதில், ராவணனுக்கான பொறாமை அழிந்தது. மன்னிப்பு அவனுக்கு எளிதாகத் தோன்றவில்லை; அது தேர்வு. இதிகாசம் இதைச் சொல்கிறது: மன்னிப்பு உடனே வரும் உணர்வு அல்ல; அது ஒரு பயிற்சி, மனத்தின் பெரும் குணம்.

சீதையின் மன்னிப்பு மாறுபாடாக இருந்தது. அவள் ராவணனின் அடிமைகளுக்கு எதிராக கோபம் காட்டாமல், தன்னிடம் கட்டுப்பாட்டை வைத்தாள். அவள் மௌனம் மற்றும் அமைதி, மன்னிப்பின் வெளிப்பாடாகப் புராணங்களில் காணப்படுகிறது. இதிகாசம் சொல்கிறது: மன்னிப்பு வலிமை அல்ல, அது நெறி; ஒரு பொது நெறி, மனத்தை தூய்மையாக்கும் சபை.

மகாபாரதத்தில் விதுரர் மன்னிப்பின் ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக இருந்தார். அவன் துரியோதனனின் தவறுகளை கண்டும், அவனை சாபமிட்டு உரிமை மறுத்து, தொடர்ந்து சிந்தனை காட்டினான். இதிகாசம் நமக்கு நினைவூட்டுகிறது: மன்னிப்பு என்பது குற்றத்தை மறுக்கவில்லை; அது குற்றத்தையும், குற்றத்தைச் செய்தவரையும் புரிந்துகொண்டு செயல்படுவதை கற்றுத்தருகிறது.

மன்னிப்பு மனிதனின் ஆன்மாவை தூய்மையாக்கும் ஒரு கருவி. கொந்தளிப்பும், கோபமும், பழிவாங்கலும் மனதை மறைக்கின்றன; மன்னிப்பு அவற்றை அகற்றி, உள்ளார்ந்த அமைதியைப் பெறச் செய்கிறது. இதிகாசங்கள் சொல்கின்றன: மனிதன் தெய்வீக குணங்களை அடைய விரும்பினால், முதலில் மனதில் மன்னிப்பை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இது மனிதனின் உயர்விற்கான அடிப்படை.

பகுதி பதினொன்றின் முடிவில் வெளிப்படும் வாழ்க்கை ரகசியம் இதுதான்: மன்னிப்பு மனிதனை அழிக்கும் அல்ல; மனிதனின் ஆன்மாவை உயர்த்தும். வெற்றி, அதிகாரம், வெற்றி உணர்வு—all temporary. ஆனால் மன்னிப்பு, அது உண்மையான பெருமை. இதிகாசங்கள் நமக்கு எச்சரிக்கின்றன: மனம் காமம், கோபம், ஆசை ஆகியவற்றில் சிக்காமல், மன்னிப்பை வளர்த்தால், மனிதன் தெய்வீகத்தின் பாதையில் நடக்க ஆரம்பிக்கிறான்.

📌 அடுத்தது:
👉 பகுதி – 12 : ஆறுதல் – துன்பத்தில் வலிமையை வளர்க்கும் சக்தி