🕉️ மச்ச அவதாரம் – மகாக்காண்டம் (பகுதி 1 / 10)
– பிரளயத் தொடக்கம் முதல் முதற்கால உருவாக்க ரகசியங்கள் வரை –
அத்தியாயம் 1 – யுகங்களின் சுழற்சி மற்றும் பிரளயத்தின் நெருங்கும் நிழல்கள்
சிறிதெழுந்து பெரிதாகும் அண்டத்தின் நாட்களில், காலசக்கரத்தின் முடிவரையில், நாற்பத்து எட்டு யுகங்கள் கடந்து வந்த பின், திரிகாலங்களின் ஓசை மெல்ல மங்கிக் கொண்டிருந்தது. உலகம் இன்னமும் இயங்கிக் கொண்டிருந்தாலும், அதன் நரம்புகளில் களைப்பும், அதன் சுவாசங்களில் சோர்வும், அதன் நெடுகில் பரவி வரும் அசுரசக்திகளின் மங்காத இருட்டும் நிரம்பியிருந்தது.
காலம், நதிகளைப் போல அமைதியாக ஓடுவதில்லை. அது ஒரு விரிந்த கடல். அதில் ஏற்றங்கெட்டங்கள் உண்டு. அலைகள் உண்டு. மோதல்கள் உண்டு. அதுபோல் மன்வாந்தரங்கள் ஓரொன்றாய் முடியும் போதெல்லாம், பழைய படைப்புகள் கரைந்து, புதியவை பிறக்கின்றன.
அவ்வாறு ஒரு அவஸானக் கால வரையில் நின்றது அந்த யுகம்.
அந்த நேரம் உலகில் ஒரு புதிய வடிவ மாற்றத்தின் முன் நின்ற காலம்.
அகிலத்தின் ஒவ்வொரு மூலையும் மங்கலான அமைதியில் மூழ்கியிருந்தது.
மரங்களின் இலைகள் உதிர்வதைப் போல, தர்மத்தின் மூன்று கால்கள் கூட ஒன்றுக்கு ஒன்று தளர்ந்து போனது. மனுஷர்களின் மனதில் கருணை குறைந்தது. யஜ்ஞங்கள் மங்கின. வேதங்கள் பாடப்படும் குரல்கள் மங்கிப் போயின. பவனிகளில் ஒளிர்ந்த தீபங்கள் துடித்தன.
இதனை எல்லாம் மேல் இருந்து நோக்கிக் கொண்டிருந்தவர் மஹா விஷ்ணு.
பிரளயம் நெருங்கி வருவதை அவர் அறிந்திருந்தார்.
அதுவே ஒரு சுழற்சி.
அழிவு இல்லாது படைப்பு இல்லை.
படைப்பு இல்லாது அழிவு இல்லை.
எல்லாம் ஒரு விவரிக்க முடியாத நுண்ணிய ஒழுங்கில் இயங்குகின்றன.
அத்தியாயம் 2 – வேதங்களின் நுண்ம ரகசியங்கள் மற்றும் அவற்றின் பாதுகாப்பு
உலகத்தின் படைப்பும் நடத்தையும் அழிவும்—இவற்றின் நுண்ணிய விதிகளை தாங்கிக் காத்தது நான்கு வேதங்கள்.
அவை வெறும் பாடல்கள் அல்ல; அவை பிரபஞ்சத்தின் மூச்சின் வடிவம்.
ரிக், யஜுர், சாம, அதர்வண — இவை நம் அண்டத்தின் ஒத்திசைவு.
தேவக்களின் சுவாசம்.
ரிஷிகளின் அனுபவம்.
ஆதியின் ஒலி.
இவையே படைப்பின் இரகசிய வடிவ வரைபடங்கள்.
பிரளயம் வரும் போது, பெருவெள்ளம் பூமியையே விழுங்கும் காலத்தில், வேதங்கள் பாதுகாக்கப்படாமல் விட்டால், அடுத்த படைப்புக்குப் புத்துணர்ச்சியான விதி அமைக்க முடியாது.
அதனால், ஒவ்வொரு பிரளயத்திற்கும் முன் வேதங்களை பரம்பொருள் தான் பாதுகாப்பது ஒரு சட்டம்.
அந்த சட்டம் உடைக்கப்படக் கூடாது.
அத்தியாயம் 3 – வேதங்களின் மீது அசுரனின் கண்கள்
அந்த காலத்தில், பாதாளத்தின் ஆழத்திலிருந்து ஒரு அசுர சக்தி மேலெழுந்தது.
அவனது பெயர் ஹயக்ரீவன்.
அவன் முகம் குதிரையைப் போல் இருந்ததாலும், அவன் அறிவு ரிஷிகளின் அறிவை மிஞ்சும் அளவு கூர்மையாய் இருந்தது.
அவன் ஒரு தாபஸின் வரத்தைப் பெற்றிருந்தான்:
“வேதங்களின் அறிவைத் தேடுவதற்கான ஆசை உனக்குள் உதித்தால், அவை உனக்கு எட்டாதவையாக இருக்காது.”
அவனுக்கு அந்த ஆசை உதிக்கக் கூடாது.
ஆனால் காலத்தின் இறுதி விளிம்பில், தர்மம் தளர்ந்தது போலவே, அவனுள் இருக்கும் அகங்காரம் மெதுவாக மேலெழுந்தது.
“வேதங்களின் அறிவு என் வசம் வந்தால்… அடுத்த படைப்பின் விதியை நான் வடிவமைப்பேன்.”
இந்தப் பேராசை அவனை நெருப்பு போல எரிக்கத் தொடங்கியது.
அவன் ஒரு தியானத்தில் ஈடுபட்டான்— ஆனால் அது ஸாத்த்விக தியானம் அல்ல.
அது அதர்மத்திற்கான தியானம்.
அவன் யோசித்தான்:
“பிரளயம் வரும்போது, எல்லா ஜீவராசிகளும் அழியும்போது, நான் வேதங்களைப் பறித்துவிட்டால்?
அப்போது நான் தான் பிரபஞ்சத்தின் மாஸ்டர்.”
அவனது எண்ணம் விதியல்லாதது.
ஆனால், விதிக்கு எதிராக போராடும் சக்திகள் உலகில் எப்போதும் தோன்றும்.
இந்த எண்ணத்தைக் கண்டு, மஹா விஷ்ணுவின் பார்வை பாதாளத்தை நோக்கித் திரும்பியது.
அத்தியாயம் 4 – பிரளய முன்னோட்டம்
வீசி வீசிக் காற்று எரிமலைகளைப் போல சத்தம் எழுப்பியது.
சமுத்திரத்தின் நீர் உடலெங்கும் துடித்தது.
பூமியின் மார்பு நடுங்கியது.
அது பிரளயத்தின் முதல் நடுக்க அலை.
வானம் மேகங்களை இழந்தது.
நட்சத்திரங்கள் ஒன்றுக்கு ஒன்று சுருங்கின.
சூரியனின் ஒளி சிலிர்த்து கொண்டே மங்கியது.
அதே நேரத்தில், ஹயக்ரீவன் அசுரன் சாம்ராஜ்ய உலகத்திற்குள் நுழைந்தான்.
அவன் நுழைந்ததும் வானம் கறுத்தது.
தேவக்கள் சற்றும் சுவாசிக்க முடியாதபடி பயத்தில் உறைந்தனர்.
அவன் நேரடியாக பிரம்மாவின் தியான ஓரத்திற்குச் சென்றான்.
அந்த நேரம் பிரம்மா பிரளயத்திற்கான யோஜனை தியானத்தில் இருந்தார்.
வேதங்கள் அவரின் அடிவாரத்தில் ஒளியாக மிதந்துகொண்டிருந்தது.
ஹயக்ரீவன் அருகில் நெருங்கினான்.
அவன் தன்னுடைய மாயையைப் பயன்படுத்தினான்.
மறைத்து மறைத்து, காற்றாக நுழைந்து, பின்னர் ஒரு ஜீவியின் உருவம் எடுத்தான்.
அவன் வந்து ஒளியின் வடிவில் மிதந்திருந்த வேதங்களைத் திடீரெனப் பறித்தான்.
அவை அவனது கை சென்ற உடனே, வேத ஒளி இருட்டாக மாறியது.
அவனது நிழலின் கீழ் ஒளி மங்கியது.
வேதங்கள் ஒரு நீண்ட சுவாசத்தை விட்டுப் பாரமாயிற்று.
அவை ஒரு வினாடியில் பாதாளத்தில் விழுந்தன.
இவற்றை எல்லாம் பார்த்தபடி இருந்தது ஒரு அகில சாட்சி— விஷ்ணு.
அத்தியாயம் 5 – மஹா விஷ்ணுவின் தியான உத்தரவு
க்ஷீராப்தி சமுத்திரத்தில் சமாதி நிலையில் இருந்த மஹா விஷ்ணுவின் நெஞ்சில் துடிப்பு எழுந்தது.
அவர் கண்கள் திறந்து விரிந்த அண்டத்தை நோக்கின.
“பிரளயம் வருவது விதி.
ஆனால் வேதங்களின் அழிவு அனுமதிக்கப்படாது.”
அவர் தியானத்திலிருந்து எழும்போது, அவரது மார்பிலிருந்து ஒரு மென்மையான பிரகாசம் உருண்டு விழுந்தது—
அது தான் ஸ்ரீவத்சம்.
அவர் லக்ஷ்மியைக் நோக்கிப் பார்த்தார்.
அவள் மெலிதாய் தலை குனிந்து:
“இது உங்களது லீலை. ஒவ்வொன்றும் அவசியமானது.
அவசியமான இடத்தில் நீங்கள் உருவம் எடுத்து காப்பாற்றுவீர்கள்.”
விஷ்ணு தன் தாமரை கண்களை மூடியார்.
அவர் தமது மனதில் உலகத்தின் எதிர்கால வடிவமைப்பை கண்டு கொண்டார்.
அவர் எண்ணினார்:
“வேதங்கள் நீரின் அடித்தட்டில் விழுந்துள்ளன.
அவை அங்கு உறங்கும் பிற்பாடு, அடுத்த படைப்பின் விதி சிதைந்து விடும்.
அவற்றை பாதுகாக்க நான் நீரின் வடிவம் எடுக்க வேண்டியது அவசியம்.”
அந்த தருணத்தில் அவர் தீர்மானித்தார்:
“நான் மட்ட்ஸ்யமாக வேண்டும்.”
அத்தியாயம் 6 – சத்யவர்த்த மன்னனின் வரலாறு மற்றும் முன்னோட்டம்
அந்த காலத்தில் பூமியில் மிகத் தர்மவான் ஒருவன் இருந்தான்—
அவன் பெயர் சத்யவர்த்தன்.
மலையடிவாரத்தில் ஒரு தனிமையான ஆற்றின் கரையில் தவம் செய்துகொண்டிருந்தான்.
அவன் இறைவன் பெயரை ஜபிக்க, அவன் மனம் நிலவு போல விளங்கியது.
அவன் ஒரு மார்க்கத்தையும் மீறாமல் வாழ்ந்தான்.
இவன் தான் அடுத்த சந்ததியின் மனு ஆவான் என்பது உலகுக்கு இன்னும் தெரியாதது.
ஒரு நாள் அவன் ஆற்றில் நீரை எடுத்து தன்னுடைய கமண்டலத்தில் நிரப்பிக்கொண்டிருந்தான்.
அப்பொழுது ஒரு சிறிய மீன் அவனது கைவிரல்களில் சுருண்டது.
அது ஒரு பூவின் இதழை விடச் சிறியது.
அது நடுங்கியது.
சத்யவர்த்தன் அதைக் கருணையுடன் பார்த்தான்.
“பயப்படாதே” என்று மெதுவாகச் சொன்னான்.
அவன் கையில் இருந்த அந்தச் சிறிய மீன் மனித மொழியில் பேசத் தொடங்கியது.
“மன்னனே…
எனை ரக்ஷிக்கவும்.
நான் மிகச் சிறியவன். மற்ற மீன்கள் என்னை விழுங்கிவிடும்.”
சத்யவர்த்தன் அதைக் கேட்டு மெய்மறந்தான்.
ஏனெனில் ஒரு மீன் மனிதனைப் போலப் பேசுவது சாத்தியம் அல்ல.
ஆனால், அவன் மனதில் தோன்றிய உணர்வு:
“இது சாதாரண ஜீவி அல்ல.”
அவன் அதை தனது கமண்டலத்தில் வைத்துக் கொண்டான்.
அதோடு நிகழ்ந்த நிகழ்வு பிரபஞ்சத்தை மாற்றப்போகிறது என்பதே அவனுக்குத் தெரியவில்லை.
அத்தியாயம் 7 – மட்ட்ஸ்யரூப விஷ்ணுவின் முதல் லீலை
சத்யவர்த்தன் கமண்டலத்தில் வைத்த மீன் சில மணி நேரத்தில் பெரியதாக வளர்ந்தது.
அவன் அதனை சிரித்தபடி கேட்டான்:
“நான் உன்னை காப்பாற்ற நினைத்தேன்.
ஆனால் நீ ஒரு கமண்டலத்திற்கு அதிகம்.”
மீன் சொன்னது:
“அப்படியானால் என்னை ஒரு குடத்தில் வை.”
அவன் வைத்தான்.
ஒரு நாளில் அவன் மீண்டும் வந்து பார்த்தபோது —
அந்த மீன் குடத்தையும் நிரப்பி வளர்ந்து இருந்தது.
அவன் அதை ஆற்றில் வைத்தான்.
ஒரு நாளில் மீண்டும் வந்த போது—
அது ஆற்றையும் நிரப்பியது.
சத்யவர்த்தன் புரிந்துகொண்டான்:
“இது பரமாத்மன் தவிர வேறு யாரும் அல்ல!”
அவன் தலைவணங்கி கேட்டான்:
“ஆரே? யார் நீங்கள்?”
மீன் மெதுவாக பெருவிளக்கைப் போல பிரகாசித்தது.
நீர் அலைகள் வெண்ணிறம் ஆகின.
மீனின் கண்களில் வேத ஒளி கரைபோல் பாய்ந்தது.
அதன் மத்தியில் ஒரு ஒளி பெருகி:
“நான் விஷ்ணு.”
என்று ஓசை எழுந்தது.
சத்யவர்த்தன் முழங்கால் விழுந்தான்.
அவர் கூறினார்:
“பிரளயம் வரும்.
நீ தான் அதைத் தாண்டி அடுத்த படைப்பைக் காப்பாற்றுவாய்.
நான் உன்னை வழிநடத்துவேன்.”
அத்தியாயம் 8 – பிரளயத்திற்கான உத்தரவு
விஷ்ணு சொன்னார்:
“சத்யவர்த்தா! விரைவில் உலகம் பெருவெள்ளத்தில் மூழ்கும்.
நீ ஒரு பெரிய படகை உருவாக்க வேண்டும்.
அதில் ஓர் எண்ணம்—நாடிகள், மூல விதைகள், ரிஷிகள் ஆகியோரைக் காப்பாற்ற வேண்டும்.”
“அந்தப் படகு நீ எங்கொன்று பிணைந்திருக்கும்?” என்றான் சத்யவர்த்தன்.
விஷ்ணு சொன்னார்:
“நெருங்கும் காலத்தில் நான் மட்ட்ஸ்யராக பெருவடிவம் எடுப்பேன்.
நீயும் படகையும் எனது கொடுவாலில் கட்டிக்கொள்.”
அவர் மேலும் சொன்னார்:
“பாதாளத்தில் விழுந்த வேதங்களை நான் மீட்டெடுக்க வேண்டும்.
ஹயக்ரீவன் அவற்றை திருடி வைத்திருக்கிறான்.”
என்று கூறி,
“இது படைப்பின் ரகசியம்.
உனக்கு காணும் பெருவெள்ளம் அழிவல்ல.
அது புதுப்பிறப்பு.”
சத்யவர்த்தன் நிமிர்ந்து நின்றான்.
அத்தியாயம் 9 – பிரபஞ்சமே நடுங்கும் தருணம்
அவன் சொன்னது போலவே பிரளயக் காற்று எழுந்தது.
மரங்கள் ஒன்று ஒன்று விழத் தொடங்கின.
சமுத்திரம் எல்லைகளைக் கடந்து நிலத்தை விழுங்கத் தொடங்கியது.
பிரளயம் வரும்போது, வானத்தின் ஒலி மாறும்.
அது ஒரு பெரிய மிருகத்தின் மூச்சைப்போல் ஒலி செய்யும்.
அதே ஒலி அப்போது எழுந்தது.
சத்யவர்த்தன் தன் படகை முடித்தான்.
அந்த நேரத்தில் ஆழ்கடலில் ஒரு ஒளி மின்னியது.
அது மின்னும் மின்னல் அல்ல.
அது ஒரு ஜீவன்.
ஒரு பெரும் மட்ட்ஸ்யம் மேல் நீரிலிருந்து எழுந்தது.
அதன் நீளம் ஒரு மலைப்பொருளைப் போல.
அதன் கண்கள் இரண்டு சூரியன் போல.
அதன் படலம் ஆயிரக்கணக்கான முத்துக்களின் ஒளி போல.
அவன் குரல்:
“சத்யவர்த்தா! நேரம் ஆகிவிட்டது!”
சத்யவர்த்தன் படகை அவனது கொடுவாலில் கட்டினான்.
பெருவெள்ளம் நிமிர்ந்து அண்டத்தை விழுங்கத் தொடங்கியது.
அந்த அலைகளின் நடுவே, ஒன்றும் தெரியாத இருட்டில்,
மட்ட்ஸ்ய அவதாரம் உலகை முன்னே கொண்டு நீந்தத் தொடங்கினான்.
அவன் நீருக்கடியில்—
வேதங்களைத் தேடச் செல்கிறான்.
