🕉️ மச்ச அவதாரம் – மகாக்காண்டம் (பகுதி 2 / 10)
வேதங்களின் தேடல் – அடிக்கடல் யாத்திரை – அசுரர்களின் தடைகள் – ரகசிய பிரபஞ்ச வழிகள்
அத்தியாயம் 10 – பெருவெள்ளத்தில் நீந்தும் மட்ட்ஸ்யன்
பிரளயத்தின் அலைகள் நீர்க் கடலாக அலறியபடி பூமியையே விழுங்கிக் கொண்டிருந்தது.
மட்ட்ஸ்ய அவதார விஷ்ணு தனது பெரு உருவத்துடன் அலைகளின் மேல் உயர்ந்து நீந்தினார்.
அந்த நேரத்தில் வானம் கிழித்துச் செல்லும் மின்னல்கள்
அவரின் நெஞ்சில் பட்டுத் தங்கிய கௌஸ்துப மணியை ஒளிரச் செய்தன.
ஒளி கடலின் கருங்கரையில் பாய்ந்தது.
பெரும் அவதாரம் தன் கொடுவாலில் கட்டப்பட்டிருந்த சத்யவர்த்தனின் படகை
பேணும் தந்தையாய் மெதுவாகப் பாதுகாத்தபடி
அவர் நீரின் அடித்தளப் பிரபஞ்சத்துக்குள் இறங்கத் தொடங்கினார்.
அந்த விநாடியில்,
பிரளயம் மேலே நடக்கிறது;
பணியும் கீழே நடக்கிறது.
ஏனெனில்
அடிக்கடலில் தான் வேதங்கள் விழுந்துள்ளன.
அத்தியாயம் 11 – அடிக் கடலின் மர்ம உலகம்
பூமியினுள் மனிதன் அறியாத பல உலகங்கள் உண்டு என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன.
அவற்றில் மிக ஆழமானது —
ரசாதளத்துக்கும் கீழே உள்ள பாதாளத்தின் நீருலகம்.
மட்ட்ஸ்யன் நீந்தத் தொடங்கியவன்
அந்த வழியில் நீர் تدريجاً திரள் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது.
ஒளியில்லை.
காற்றில்லை.
சந்திர ஒளிக்கூட நுழைய முடியாத அந்த இருட்டில்,
மட்ட்ஸ்யனின் உடலில் இருந்த தெய்வீக ஒளி மட்டும் பாதையை வெளிச்சமாக்கியது.
நீர் குளிர் எரியும் குளிர் போல இருந்தது.
ஆனால் அதை அவதாரம் கணக்கில் எடுத்தபடி வெளிப்புறத்தையும் உள்புறத்தையும்
ஒரே லயத்தில் வைத்துக்கொண்டான்.
இருட்டின் அகலில் அலைமோதும் ஒலி கேட்டது.
அது சாதாரண நீரின் ஓசை அல்ல.
அது ஆழ்கடலின் நரம்புகளில் ஒலிக்கும் பிரளய சங்கீதம்.
கடலின் அடியில் கடல்வாசிகள் என்று அழைக்கப்படும்
பெரும் உருவ ஜீவிகள் இருந்தனர்.
அவர்கள் பிரளயத்தின் அலைகளால் விழிப்புணர்ந்து கோபமாக இருந்தனர்.
அவர்கள் மட்ட்ஸ்யனை கண்டதும் அதிர்ந்தனர்.
அவர்களது கண்கள் கரும்புதிரென்று ஒளிர்ந்தது.
ஒருவன் கத்தினான்:
“இவன் யார்?
இங்கு நுழைய இயலாத ஊர்வன்களில் இவன் இல்லை.
மேல் உலகத்தில் இருந்து வரும் சக்தி ஒன்றே இத்தகைய ஒளி தரும்.”
மற்றொருவன் கத்தினான்:
“இந்த பெருவெள்ளம் எங்கள் உலகை கலக்கி வருகிறது.
இவனும் அதற்குக் காரணம் என நினைக்கிறேன்!”
அவர்கள் பெரும் அலைகளாக மோதினர்.
ஆனால் அவர்களின் வேகத்தை மட்ட்ஸ்ய அவதாரம் புன்னகையோடு தாங்கினார்.
அவரின் கண்களில் அந்த கடல்வாசிகளுக்காக
சற்று கருணை இருந்தது.
அவர் ஒரு கணம் தமது உடலில் இருந்து ஒரு நெகிழும் நீல ஒளியைப் பரப்பினார்.
ஒளி அவர்கள் மீது விழுந்ததும்
அவர்கள் அமைதியாகினர்.
ஒருவர் தலைவணங்கினார்:
“இது சாதாரண ஜீவன் அல்ல…
இது பகவான்…
அண்டத்தை காப்பாற்ற வந்தவன்!”
அவர்கள் தாழ்ந்தனர்.
அவர்கள் தாழ்ந்ததைப் போலவே
கடலும் தாழ்ந்தது.
அந்தப் பாதை திறந்தது.
அத்தியாயம் 12 – வேதங்களின் ஒலிகளின் வாசல்
மட்ட்ஸ்யன் நீந்தியபடி மேலும் கீழிறங்கினர்.
கடலின் அடித்தட்டு முடிந்ததும்,
ஒரு விசித்திரமான திரவ ஒளி கொண்ட பரப்பை அடைந்தார்.
அந்தப் பிரதேசத்தை வேத ரிஷிகள் “நீர்கடலின் நாதலம்” எனக் குறிப்பிட்டு வைத்துள்ளனர்.
அங்கு நீர் இல்லை.
இருக்கிறது வெறும் ஒலி.
ஒலியின் அலைகள் தான் நீர் போல அலைபாயும்.
அதை அடைந்ததும் சத்யவர்த்தன் அதிசயத்தில் மூச்சுவிட்டான்.
“மஹாதேவா!
இங்கு நீர் இல்லை…
ஆனால் நான் நீந்துகிறேன்!
இது என்ன மாயை?”
விஷ்ணு பதிலளித்தார்:
“வேதங்கள் ஒலி.
அவை ஒலி உலகில் மறைந்திருக்கின்றன.
நான் அவற்றை உணர முடியும்.
ஆனால் இங்கே மனிதன் உணர்வது கடினம்.”
அந்த நேரத்தில் அவர்களின் காதுகளில்
ஒரு நுண்ணிய ஓம் ஒலி எழுந்தது.
அது முதலில் காற்றைப்போல் மென்மையாக இருந்தது.
பின்னர் மண் நடுக்கத்தைப்போல் அதிர்ந்தது.
இறுதியில் தாளம் பெறும் பாட்டைப் போல இசை வடிவம் எடுத்தது.
விஷ்ணு சொன்னார்:
“இதுதான் வேதங்களின் அழுகை.
அவை இங்கிருந்து இன்னும் கீழே விழுந்திருக்கின்றன.”
சத்யவர்த்தன் வியப்புடன் கேட்டான்:
“வேதங்கள் அழுகின்றனவா?”
அவர் சொன்னார்:
“ஆம்.
அவை உயிரற்றவை அல்ல.
அவை பிரபஞ்சத்தின் உச்ச சுவாசம்.”
அவர்கள் அந்த ஒலி உலகத்தைக் கடந்து சென்றார்கள்.
அத்தியாயம் 13 – ஹயக்ரீவனின் மாயை
அதே நேரத்தில் பாதாளத்தின் இருளில்
ஹயக்ரீவன் தனது அரியணையில் அமர்ந்திருந்தான்.
அவனது குதிரை முகத்தில் கர்மத்தின் தீ எரிந்தது.
அவன் கையில் ஒளிவீசும் நான்கு வேதங்களும் இருந்தன.
அவை அவன் கைகளைத் தொட முயன்றதும்
அவைகள் துன்பத்தில் நடுங்கின.
அவன் சிரித்தான்:
“என்னைத் தாண்டி யாராலும் இவற்றைக் காப்பாற்ற முடியாது.
அடுத்த யுகத்தின் படைப்பாளர் நான் ஆவேன்!”
அந்த சிரிப்பு உலோகத்தை உடைக்கும் சத்தமாக இருந்தது.
அவன் தன் மாயையைப் பரப்பத் தொடங்கினான்.
அந்த மாயையில் அடிக்கடலின் நீரே கருமை கொண்டது.
அவன் வேதங்களை அதன் உள்ளே புதைத்து வைக்க ஒரு
பெருந்தன்மை வாய்ந்த மந்திரத்தைத் தொடங்கினான்.
“ஓ வேதங்களே…
நான் உங்களை கட்டுப்படுத்துகிறேன்.
யாருமே உங்களை மீட்கக் கூடாது…”
அவன் இந்த மந்திரத்தைச் சொன்னபோது
வெள்ளப் பெருக்கின் கீழுள்ள ஜீவன்களும் நடுங்கின.
ஆனால் ஒரு கணம் அவனது மனதில் சந்தேகம் வந்தது:
“இப்பிரளயத்தில் நான் தப்பிக்க முடியுமா?
பெருவெள்ளம் அடித்தபடி வருகிறது…”
அவன் சிரித்தான்:
“என்னவாயினும், நான் வேதங்களை வைத்திருக்கிறேன்!”
அவன் சிரி நொறுங்கும் அந்த அலை ஒலியைக் கேட்டது மட்ட்ஸ்யன்.
அத்தியாயம் 14 – மட்ட்ஸ்யனின் அடிக்கடல் சண்டை ஆரம்பம்
இப்போது மட்ட்ஸ்யன் நீந்திவரும் நீர்
ஒரு நிலையிலும் இல்லாது
சுற்றிலும் கருமை பரவியிருந்தது.
அவரின் பெரிய வால் நீரை அறிந்தபடி ஒவ்வொரு அசைவிலும்
ஒளி அலைகள் பரவின.
அந்த ஒளி கீழே இறங்கியபோது
அசுரர்கள் கண்களைத் திறந்தனர்.
ஒருவர் கத்தினார்:
“விஷ்ணு அவதாரம் வந்துவிட்டான்!
வேதங்களை மீட்க வந்திருக்கிறான்!”
அவர்கள் பெரும் கால் சத்தத்துடன்
அடிக்கடல் அரண்மனைக்குக் கூடியனர்.
மட்ட்ஸ்யனின் கண்கள் மின்னின.
அவர் உடல் நீரை வெட்டி ஒரு அலை போல் கீழிறங்கினார்.
திரண்டு வந்த அசுரர்களின் ஆயுதங்கள்
அவரது தேகத்தில் பட்டாலும்
அவை பட்டு உடைந்தன.
அசுரர்கள் அலறினர்:
“இவரின் மீது ஆயுதங்கள் ஏன் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தவில்லை?”
மற்றொருவர் கூறினான்:
“அவன் சாதாரண மீன் அல்ல!
பழங்காலத்தில் எங்கள் மூதாதையர்கள் கூறியிருந்த
‘பெருவெள்ளத்தின் இறைவன்’ இது!”
சண்டை தீவிரமானது.
நீர் சிவந்தது.
இருள் முழங்கியது.
விஷ்ணு தமது வாலின் ஒரு அசைவில்
நூற்றுக்கணக்கான அசுரர்களை வெளியே தள்ளினார்.
நீர் அதிர்ந்தது.
ஆனால் இன்னும் பெரும் அசுர சக்திகள்
கீழே காத்திருந்தன.
அத்தியாயம் 15 – பாதாளத்தின் நிழல் அரண்மனை
சண்டையைத் தாண்டி மட்ட்ஸ்யன் ஒரு பெரும் இருண்ட வாயிலைக் கண்டார்.
அது ஒரு கல் கதவு.
அது உயிரோடு இருந்தது போல துடித்தது.
அது ஹயக்ரீவனின் காப்புக் கதவு.
அந்த கதவின் மீது ஆயிரக்கணக்கான மந்திரச் சின்னங்கள்.
ஒவ்வொன்றும் விஷத்தையும் இருளையும் வெளிப்படுத்தும் நிழல் வடிவங்கள்.
விஷ்ணு அதை பார்த்து சொன்னார்:
“சத்யவர்த்தா, இதுதான் வேதங்களை மறைத்து வைத்திருக்கும் பகுதி.
வேதங்கள் இந்தக் கதவின் உள்ளே உள்ளன.
ஆனால் கதவை உடைக்க முடியாது.
நான் அதனை ஒரு மந்திரத்தின் மூலம் திறக்க வேண்டும்.”
அவர் தமது வாயில் இருந்து ஒரு மென்மையான நாதத்தை உதிர்த்தார்.
அது பிரணவ ஒலி —
அது கதவின் மேல் பட்டதும்
அந்த மந்திரச் சின்னங்கள் பனிபோல் கரையும் தொடங்கின.
கரைந்தபோது
கதவு மெல்ல திறக்கத் தொடங்கியது.
அதன் உள் ஒரு நெருப்பு போல ஒளி மின்னியது.
அதுவே வேதங்களின் ஒளி.
அத்தியாயம் 16 – வேதங்களின் அழுகை
விஷ்ணு உள்ளே நுழைந்ததும்
அவரின் கண்கள் ஒரு சோகத்தைப் பற்றின.
நான்கு வேதங்களும்
ஒளி வடிவில் இருந்தாலும்
அவை கட்டப்பட்டு இருந்தன.
அவை சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டிருந்தன.
ஒவ்வொரு சங்கிலியும் ஒரு கருப்பு மந்திரத்தால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது.
வேதங்கள் மனித குரலில் பேசியதுபோல் ஒரு நலம் கேட்டது:
“அண்ட நடராஜா…
எங்களை விடுவிக்கவும்…
எங்கள் ஒலி குரல் மங்கிக் கொண்டிருக்கிறது…”
விஷ்ணு மனதுக்குள்:
“நான் உங்களை இன்று விடுவிக்கவே வந்தேன்.”
அவர் சங்கிலிகளை உடைக்க முயன்றார்.
ஆனால் ஹயக்ரீவனின் கருமை மந்திரம்
ஒடுக்கப்பட்ட ஓர் நாகத்தைப் போல குரைத்தது.
அவன் குரல் அரண்மனையின் அகலில் முழங்கியது:
“என் இருளின் கண்களில் இருந்து
யாராலும் வெளியேற முடியாது!”
அத்தியாயம் 17 – ஹயக்ரீவன் – மட்ட்ஸ்யன் வரலாற்றின் மாபெரும் போராட்டம்
அவன் இருட்டில் இருந்து தோன்றினான்.
மிகப்பெரிய உருவம்.
அவன் கண்கள் தீக்கு மேல் தீ போல.
அவன் குரல்:
“விஷ்ணுவே!
நீ எனக்குப் புலப்படுகிறது.
ஆனால் நான் வேதங்களைப் பிடித்துவிட்டேன்.
நீ செய்யும் எல்லாம் பயனற்றது!”
விஷ்ணு சத்தமின்றி சொன்னார்:
“ஹயக்ரீவா…
வேதங்கள் உனக்காக அல்ல.
அவை சிருஷ்டியின் மூச்சு.
அவை அழிவின் கருவி அல்ல.”
ஹயக்ரீவன் அவனைச் சிரித்தான்:
“இந்த பிரளயத்தில் நான் மட்டும் உயிர்வாழ்வேன்.
அடுத்த படைப்பை நான் எழுதுவேன்!”
குறும்படி ஹயக்ரீவன்
விஷ்ணுவின் மேல் பாய்ந்தான்.
அவனது வாள்
பிரளயக் காவியத்தின் கத்தியைப் போல எரிந்தது.
ஆனால்
மட்ட்ஸ்யன் அவனது வாழ்வின் எடையைப் போல
அவன் மீது பாய்ந்து
அவனது ஆயுதத்தை உடைத்தான்.
அத்தியாயம் 18 – தெய்வீக சண்டையின் இறுதி உச்சம்
சண்டை பெரும் கரும்புயலைப் போல எழுந்தது.
நீர் உலோகமாக மாறி முழங்கியது.
கல் அரண்மனை உடைந்தது.
பிரளயத்தின் ஒலி அந்த இரண்டில் கலந்து
ஒரு பிரபஞ்ச போரின் இசையை உருவாக்கியது.
ஹயக்ரீவன் கத்தினான்:
“நான் உலகத்தை ஆட்சி செய்வேன்!”
விஷ்ணு மெல்ல சொன்னார்:
“அது உன் தர்மம் அல்ல.”
அவரின் வால்
விஷ்ணு சக்கரத்தைப் போலத் திரும்பி
அவன் மேல் பாய்ந்தது.
அந்த அடி அசுரனை நிலைகுலைய வைத்தது.
ஹயக்ரீவன் அலறினான்.
அவன் மீண்டும் பாய்ந்தான்.
அவனுக்கும் அவதாரத்துக்கும் நடுவில்
பிரபஞ்சத்தில் எப்போதும் நடந்த
“தர்ம–அதர்ம போராட்டம்”
ஒரு கணத்தில் நிறைந்தது.
விஷ்ணு ஒரு பெரும்
நாராயண த்வனி எழுப்பினார்.
அந்த ஒலி
ஹயக்ரீவனின் உயிரையே நடுங்கச் செய்தது.
அவன் எரிந்து விழுந்தான்.
அத்தியாயம் 19 – வேதங்களின் விடுதலை
ஹயக்ரீவன் விழுந்த உடன்
அவனை கட்டியிருந்த சங்கிலிகள்
தனியே நொறுங்கின.
வேதங்கள் எழுந்தன.
அவை ஒளியாக உயர்ந்து
விஷ்ணுவின் சுற்றிலும் சுழன்றன.
அவை சொன்னது:
“பிரபஞ்சத்தின் ஆதிகுருவே…
நாங்கள் மீண்டு வந்தோம்.”
அவை அவரின் மார்பில் ஒளியாக அமைந்தன.
அத்தியாயம் 20 – மீண்டும் மேலுலகிற்கான பயணம்
விஷ்ணு திரும்பி சத்யவர்த்தனை நோக்கினார்:
“வேத மீட்கப்பட்டது.
இப்போது நம் பயணம் மேலே தொடங்க வேண்டும்.
பெருவெள்ளம் தற்போது உச்சத்தை எட்டிவிட்டது.
நீ படகை உறுதியாகப் பிடி.”
பெருவெள்ளத்தின் நெருப்பு போல அலைகள் மேலே வரும் போது
மட்ட்ஸ்யன் வேத ஒளியை மார்பில் ஏந்தி
மேலுலகிற்குச் செல்லத் தொடங்கினார்.
அவரின் வால் அசைந்த ஒவ்வொரு தருணமும்
அண்டம் ஒரு புதிய இசையை உணர்ந்தது.
(பகுதி 2 முடிவு)
பெருவெள்ளத்தில் மச்ச அவதாரம் வேதங்களை மீட்டு
மேலுலகிற்கு வருகிற தருணத்துடன்
பகுதி – 2 முடிகிறது.
