⭐ மச்ச அவதாரம் மகாகாவியம் — பகுதி 3
அத்தியாயம் 11 — பிரளய மேகத்தின் எழுச்சி
பிரளயத்தின் நேரம் நெருங்கியது. அதை அறிய முதலில் வானத்தில் மாற்றங்கள் உருவானது. சில காலம் வரை தெளிவாக இருந்த திசைகள், மெல்ல இருண்டு, கருமேகங்கள் கூடி, பெரிய புள்ளிகளாய் வானத்தின் மேற்புரத்தை மூடியது.
அந்த மேகங்கள் சாதாரண மழைக்கானவை அல்ல. அவை யுகத்தின் முடிவை அறிவிக்கும் மேகங்கள். அவை தோன்றும்போது தெய்வங்களே தங்கள் ஆசனங்களில் நிம்மதியிழந்து தள்ளாடினர்.
அந்த மேகங்களின் நிறம் சாதாரண கருமை அல்ல — நீல கருமை, விஷ்ணுவின் திருமேனி போல, ஆனால் எழுந்தவுடன் உலகை விழுங்கும் அசுரனின் வாயின் இருள் போல.
அவை இடிமுழக்கமின்றி ஆரம்பத்தில் அமைதியாக இருந்தாலும், அந்த அமைதி கூட பயத்தை ஏற்படுத்தும்.
பின்னர், அந்த மேகங்கள் ஒன்று ஒன்று மோதிக் கொண்டு, பரப்பில் உண்டு செய்த அதிர்வு பூமி முழுவதும் பாய்ந்தது.
மனுக்கள் வாழும் துறைகள் நடுக்கம் அடைந்தன. மேல் உலகங்களிலும் அதிர்வு உணரப்பட்டது.
கடல்களின் ஆழத்தில் நித்திரை கொண்டிருந்த மகாயானைகள் மேற்பரப்பை நோக்கி பாய்ந்தன.
பறவைகள் தங்கள் திரண்டகூட்டங்களை விட்டு, அச்சத்தில் ஓரிடத்திலிருந்து மற்றொன்றுக்கு பறந்து திரிந்தன.
மனு தனியே தனது ஆசிரமத்தின் முன் நின்று வானத்தை நோக்கினார்.
தனக்கு மட்டுமே தெரிந்த உண்மையை உள்ளத்தில் கூறினார்:
“இதுவே துவக்கம்…
மிகப் பெரிய முடிவின் துவக்கம்.”
மீனுடைய வார்த்தைகள் அவரின் உள்ளத்தில் மீண்டும் ஒலித்தன —
“ஏழு நாளில் மாபெரும் பிரளயம் வரும்.”
அந்த ஏழு நாட்கள் எப்படி வேகமாக ஓடுகின்றன!
ஒவ்வொரு நாளும் மனிதகுலத்திற்கு ஒரு நூற்றாண்டு போல கடந்தது.
அத்தியாயம் 12 — நதி மாறும் தருணம்
மனுவின் ஆசிரமம் அருகே ஓடிய சிறு நதி ஒன்று இருந்தது. அது ஆண்டுதோறும் அமைதியாகவே ஓடும். ஆனால் அந்த மாலை அது வேறு போலிருந்தது.
மனு தனது கைகளைக் கழுவ நதிக்கரையை எட்டினார்.
நீரைத் தொட்டபோது உடல் முழுவதும் ஒரு விதமான அசாதாரண குளிர்ச்சியும் அதிர்வும் பாய்ந்தது.
நீரின் மேல்பரப்பு அதிர்ந்து கொண்டு, கோபம் கொண்ட உயிர் போல கர்ஜித்தது.
அலைகள் முகத்தை உயர்த்தி, கரை நோக்கி பாய்ந்தன.
நதியின் அமைதியான ஓசையை, கடலின் பெருமழையாளம் போல மாற்றியது.
மனு வானத்தை நோக்கினார்.
அதே நேரத்தில், மீன் — தற்போது பெரிய உருவம் — அதன் தலையைக் கரையருகே தூக்கிக் காட்டியது.
அது முன்பு இருந்ததை விட மிகப் பெரியது.
“மனுவே, நேரம் நெருங்குகிறது. நதி முதலில் மாற்றம் அடையும்; பின்னர் கடல்கள் தங்கள் எல்லைகளை மீறுவார்கள்.”
மனு உள்மனதில் துடித்தார்.
விஷ்ணு தாமே முன் வந்து எச்சரிக்கிறாரெனும் பெருமை இருந்தாலும், உலக அழிவு முன் வருவதின் கனமும் இருந்தது.
அத்தியாயம் 13 — மாபெரும் படகின் உருவாக்கம்
மனு மீனின் கட்டளையை நினைவில் வைத்திருந்தார் —
“ஒளிரும் நீளமான ஒரு பரணை உருவாக்கு.”
அந்த பரணை என்ன வகையில் இருக்க வேண்டும் என்பதை மீன் தானே கூறியிருந்தது:
- அரிய மரங்களின் உறுதியான மரப்பாலே செய்ய வேண்டும்.
- கடலில் ஓயாமல் மிதக்கும் வகையில் வடிவமைக்க வேண்டும்.
- அகலம் பெரிதாக, நீளம் யானைகள் செல்லும் பாதையைப் போல நீளமாக.
- பின்புறத்தில் வலிமையான பிடி — பரணை கட்டி இழுக்கும் கயிறு கட்டும் இடம்.
மனு கணக்கில் நேரம் மிகக் குறைவு.
அவர் தனது சீடர்களைக் கூவி,
“இதுவே கடைசி சேவை. இந்த உலகத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டுசெல்ல வேண்டிய கருவியை நாம் உருவாக்க வேண்டும்,”
இன்று சொன்னார்.
அவர்கள் அதற்கென தேர்ந்தெடுத்த மரம் ஒரு தெய்வீகமான “ஸர்வோத்ரம்” எனும் மரம் — அதன் தண்டு யுகங்களுக்கு பிறகும் அழியாது என நம்பப்பட்டது.
ஒரு நாள் இரவே போதும் எனக் கருதி, மனு முழு உடலாற்றையும் நீட்டினார்.
குறுகிய காலத்தில், பெரிய பரணின் வடிவம் உருவாகத் தொடங்கியது.
மீன் ஒவ்வொரு இரவிலும் வந்து பரணின் அமைப்பை பார்வையிட்டது.
அதன் கண்களில் ஒரு தெய்வீக அன்பும், கடமை உணர்வும் இருந்தது.
“நல்லது, மனுவே. நீ தர்மத்தின் வழியில் நடந்து, மனிதகுலத்தின் முன்னோடியாக நிற்கிறாய்.”
பரணை முடிந்தது. பெரியது. நீளமானது. கடலின் கோபத்தையும் தாங்கும் வகையில் பிரம்மம் செய்தது போல.
அத்தியாயம் 14 — விதைகள், உயிர்கள், வேதங்கள்
மீன் மனுவிடம் மூன்று முக்கியமான செயல்களைச் செய்ய கூறியது:
**1. அனைத்துச் செடிகளின் விதைகளும்
- புனிதமான அனைத்துப் பிராணிகளின் ஜீவ பீஜங்களும்
- வேதங்களின் பிரதிகளும்**
இவற்றை பரணில் ஏற்ற வேண்டும்.
மனு அதனை முழு மரியாதையுடன் செய்தார்.
விதைகள்
மரங்கள், கிழங்குகள், மூலிகைகள், தானியங்கள் — உலகம் மீண்டும் உருவாகும் போது அவசியமான அனைத்தும்.
அவற்றை தனித்தனி மரப்பெட்டிகளில் வைத்தனர்.
பிராணிகள்
ஒவ்வொரு இனத்திலும் ஒவ்வொன்றாக.
அவை பெரியவை அல்ல — அவை தெய்வீக மந்திரத்தால் சுருக்கப்பட்ட உருவங்கள்.
அவை பரணில் நீண்டகாலம் உயிருடன் இருக்கும்.
வேதங்கள்
வேதங்கள் இல்லாவிட்டால் உலகம் மீண்டும் துவங்கும்போது தர்மம் அழியும்.
வேதங்களை முதலில் அசுரன் ஹயக்ரீவன் கடத்தியது;
இப்போது அவை மீண்டுவந்துள்ளதால், அவற்றை பாதுகாக்கவே பிரளயத்தில் மீன் வடிவம் எடுத்தான்.
மனு அவற்றை தலையின் மேல் தூக்கி, கண்களில் நீருடன் பரணில் வைத்தார்.
அத்தியாயம் 15 — எழும் பிரளயக் காற்று
ஆறாம் நாளின் மாலை.
வானம் இருண்டது.
காட்டில் பறவைகள் கரையோடு சேர்ந்து கத்தின.
காட்டு மிருகங்கள் திசை தவறி ஓடியன.
கடல் அலைகள், கடலைவிட்டு பரவத் தொடங்கின.
காற்று யுகங்களுக்கு முன் யார் கேட்டதில்லை என்ற அளவு வேகத்தில் ஊதியது.
அந்த காற்று வெறும் காற்றல்ல —
யுகங்களின் நினைவுகளை, முன் பிரளயங்களின் ஓசையை, படைப்பின் நடுக்கத்தை எடுத்துச் செல்லும் காற்று.
அது உலகத்தைக் கிழிக்கப் போவதுபோல் வீசியது.
மனு பரணை நீரில் தள்ளினார்.
அது மெதுவாக மிதந்தது.
அதே நேரத்தில், மீன் வந்தது.
ஆனால் இப்போது அது முன்பு இருந்ததைவிட பெரியது.
அதன் உடல் முழுவதும் தெய்வீக நீல ஒளி பாய்ந்தது.
அதன் கொம்பு பகவானின் ஆயுதம் போல ஒளிர்ந்தது.
அத்தியாயம் 16 — “கயிறு கட்டு, மனுவே!”
மீன் தனது எழும்பு கொம்பை காட்டியது.
மனு உடனே தங்கக் கயிறை எடுத்தார் —
அது இந்த உலகில் எதனால் செய்யப்படாத ஒன்று;
பழைய யுகத்தில் தெய்வங்களால் மனுவுக்கு வழங்கப்பட்ட கடவுள் கயிறு.
அதைப் பிடுங்கிப் பரணின் முன்புறத்தில் உள்ள வளையத்திற்குள் சுற்றி,
மீனின் கொம்பில் கட்டினார்.
மீன் வளமாக அசைந்து பரணை சற்று நெகிழச் செய்தது.
பிறகு பேசியது:
“மனுவே, இனிமேல் நீ பயப்பட வேண்டாம்.
பிரளயம் உச்சிக்குச் செல்லும் போது,
நான் உன்னை பாதுகாப்பாகக் கடத்திச் செல்லுவேன்.”
மனு பரணில் அமர்ந்தார்.
உள்ளே அடைக்கப்பட்ட உயிர்கள் அமைதியான தூக்கத்தில் இருந்தன.
விதைகள் பாதுகாப்பாக இருந்தன.
வேதங்கள் தெய்வீக ஒளியில் மூடப்பட்டிருந்தன.
மீன் தன் பெரிய வாலால் நீரை அடித்தது.
அலைகள் எழுந்தன.
பரணை தன் பின்னால் இழுத்துச் சென்றது.
மனு உணர்ந்தார் —
இதுவே ஆரம்பம்…
பிரளயத்தின் உண்மையான ஆரம்பம்.
அத்தியாயம் 17 — பிரளய வெள்ளத்தின் எழுச்சி
அந்த இரவு, பூமி முழுதும் ஒரு கனவிலும் கூட கற்பனை செய்ய முடியாத மாற்றம் ஏற்பட்டது.
பூமியின் அடிப்பகுதிகள் உடைந்தன.
பெரிய நீரூற்றுக்கள் வெடித்து மிகப் பெரிய கிணறுகளில் இருந்து குமுறி வெளியேறின.
ஆகாய கதவுகள் திறந்தன.
மழை துளிகள் இல்லை —
ஒவ்வொரு துளியும் உலகை நசுக்கும் கற்கள் போல விழுந்தன.
மனுவின் பரணம் மேலும் மேலும் உயர்ந்தது.
பூமியில் மரங்களோ மலைகளோ எதுவும் இனி தெரியவில்லை.
வெள்ளம் அனைத்தையும் விழுங்கியது.
அந்த வேளையில், மீன் பரணை இழுத்தபடி கடலின் மீதும் விண்ணின் விளிம்பிலும் பாய்ந்தது.
அத்தியாயம் 18 — மாயை மற்றும் அசுரன்
பிரளயம் நடப்பதற்கான இன்னொரு காரணம் இருந்தது —
மீண்டும் ஹயக்ரீவன் என்ற அசுரன் வேதங்களைப் பறிக்க முயன்றான்.
அவன் தன் மாயையால் கடலின் அடியில் மறைந்து இருந்தான்.
பிரளயத்தின் கலக்கம் அவனுக்குச் சரியான சந்தர்ப்பம்.
மனு பரணில் அமர்ந்து கொண்டிருக்கையில், திடீரென நீர் கருமை பூண்டு சுழன்றது.
மீன் பேசினது:
“மனுவே, அஞ்சாதே.
இது வேதங்களைத் திருட முயலும் ஹயக்ரீவன்.
நான் வந்தது அவனைக் கட்டுப்படுத்தவே.”
அசுரன் கடலின் மேற்பரப்பை உடைத்தெழுந்தான்.
அவன் சத்தம் கடலின் முழக்கத்தையும் விட கொடூரமானது.
ஆனால் மீன் அதைவிட பலம் வாய்ந்தது.
அது ஒரே துள்ளலில் அசுரனை நோக்கி பாய்ந்தது.
அது சாதாரண மீன் அல்ல —
விஷ்ணுவின் பரத் ரூபம்.
சண்டை கடலின் இருளில் வெடித்தது.
பரணம் சில நொடிகள் திசை மாறி, காற்றில் சுழன்றது.
ஆனால் மனு தன்னைக் கட்டுப்படுத்தி, “நாராயண” என மனத்தில் ஜபித்தார்.
அத்தியாயம் 19 — அசுரனின் முடிவு
மீன் தன் வலிமையான வாலால் அசுரனை அடித்தது.
கடல் கோபத்தில் கொதித்தது.
ஹயக்ரீவன் மீண்டும் எழுந்தான், வேதங்களைப் பிடிக்க முயன்றான்.
திடீரென, மீனின் மேனியில் இருந்து ஒரு தெய்வீக ஆயுதம் வெளிப்பட்டது —
சக்ரம்.
அது சுழன்று நெருப்பு வடிவம் எடுத்தது.
நேராக அசுரனை நோக்கி பாய்ந்தது.
ஒரு கணத்தில் —
ஹயக்ரீவனின் அகந்தை,
அவனது ஆசை,
அவனது கொடூரம்…
அனைத்தும் நொறுங்கி,
அவன் கடலின் அடியில் வீழ்ந்தான்.
வேதங்கள் மீண்டும் தெய்வீக பாதுகாப்பில் இருந்தன.
மீன் பரணை மீண்டும் நிசப்தமாய் இழுத்துச் செல்லத் தொடங்கியது.
அத்தியாயம் 20 — பிரளயத்தின் நடுவில் ஒரு ஒளி
நாட்கள் கடந்தன.
வெள்ளம் சமன் காலத்தில் அலைபாய்ந்தது.
ஆனால் மனு ஒருபோதும் தனிமை உணரவில்லை —
ஏனெனில் பரணின் முன் பகவான் நேரில் அவரை இழுத்துச் சென்றார்.
ஒரு நாள், இருளின் நடுவில் ஒரு விசித்திரமான ஜோதியை மனு கண்டார்.
அது முதலில் நட்சத்திரம் போலிருந்தது,
பின்னர் பெரிதாகி,
ஒரு தீபம் போல ஜொலித்தது.
மீன் சொன்னது:
“மனுவே…
இது புதிய உலகின் பிறப்பை அறிவிக்கும் ஒளி.”
அது ஒரு யுகத்தின் முடிவும், மற்றொரு யுகத்தின் துவக்கத்தும்.
பிரளயம் முடிவிற்கு நெருங்கியது.
இதோ, பகுதி–3 இங்கே நிறைவுற்றது.
