பகுதி – 1 : தர்மம் என்றால் என்ன?
பரத்வாஜ முனிவரின் ஆசிரமம் அந்த மாலை நேரத்தில் ஒரு விசித்திரமான அமைதியைத் தாங்கிக் கொண்டிருந்தது. சூரியன் அஸ்தமிக்கும் வேளையில், நதிக்கரையோரம் அமர்ந்திருந்த சில இளைஞர்களின் கண்களில் ஒரே கேள்வி மின்னிக் கொண்டிருந்தது. “தர்மம் என்றால் என்ன?” என்று அவர்கள் கேட்கவில்லை; ஆனால் அந்தக் கேள்வி அவர்களின் மௌனத்தில் முழங்கியது. இதிகாசங்கள் பிறந்தது இப்படிப்பட்ட கேள்விகளிலிருந்துதான். மனிதன் குழம்பும் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும், அவனை வழிநடத்த ஒரு கதை தேவைப்பட்டது. அந்தக் கதைகள் தான் ராமாயணமாகவும் மகாபாரதமாகவும் மாறின.
ராமாயணம் தொடங்கும் தருணமே தர்மத்தின் சோதனைதான். அயோத்தி மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருந்தது. நான்கு குமாரர்களில் மூத்தவனான ராமன், மன்னர் தசரதனின் கண்களிலும் மக்களின் இதயங்களிலும் அரசனாகவே இருந்தான். முடிசூட்டும் நாள் நிச்சயிக்கப்பட்டது. ஆனால் அந்த நள்ளிரவு நேரத்தில், மாளிகையின் இருண்ட அறையில், தர்மம் ஒரு புதிய முகத்துடன் தோன்றியது. கைகேயியின் மனத்தில் எழுந்த ஆசை, தசரதனின் வாக்குறுதி, ராமனின் கடமை — மூன்றும் ஒன்றோடொன்று மோதின. இங்கே தர்மம் எங்கே இருந்தது? அரசனின் சொல்தானா? மக்களின் விருப்பம்தானா? அல்லது மகனின் உரிமையா?
ராமன் அடுத்த நாள் காலை, தன் தந்தையின் நடுங்கும் குரலைக் கேட்டபோது, அவன் அரசியல்வாதியாக இல்லை; மகனாக இருந்தான். ஆனால் அவன் எடுத்த முடிவு, அவனை மனித எல்லையைத் தாண்டி நிறுத்தியது. “அப்பா, நீங்கள் கொடுத்த வாக்கை காப்பாற்ற வேண்டும். நான் வனவாசம் போகிறேன்.” இந்த ஒரு வாக்கியம் தான் தர்மத்தின் முதல் பெரிய ரகசியம். தர்மம் என்பது நமக்கு சாதகமானதைத் தேர்ந்தெடுப்பது அல்ல; நம்மை உடைக்கும் உண்மையை ஏற்றுக் கொள்வது.
இதே தர்மம் மகாபாரதத்தில் இன்னும் சிக்கலாகிறது. குருக்ஷேத்திரப் போர்க்களத்தில் அர்ஜுனன் வில் தளர்ந்து நிற்கிறான். அவன் முன் நிற்பவர்கள் எதிரிகள் அல்ல; ஆசிரியர்கள், தாத்தா, உறவுகள். “இவர்களை கொல்வது தர்மமா?” என்ற கேள்வி அவனை உடைக்கிறது. அப்போது கிருஷ்ணன் சொன்ன பதில், இன்றுவரை மனிதனை கலங்க வைக்கிறது. “நீ கொல்வது அவர்களை அல்ல; உன் கடமையைச் செய்கிறாய்.” தர்மம் இங்கே கருணையைத் தாண்டி, கடமையாக மாறுகிறது. இதுவே இரண்டாவது ரகசியம் — தர்மம் எப்போதும் இனிமையானது அல்ல.
பீஷ்மர் வாழ்ந்த வாழ்க்கை தர்மத்தின் விலை என்ன என்பதைச் சொல்லும் நீண்ட சாட்சியம். தந்தையின் ஆசைக்காக, வாழ்நாள் முழுவதும் தனக்கான இன்பங்களைத் துறந்தார். அவர் செய்த தியாகம் தர்மமா? ஆம். ஆனால் அவர் செய்த மௌனம்? அது பேரழிவுக்கு வழிவகுத்தது. கௌரவ அநீதிகளை அவர் கண்டும் பேசாமல் இருந்தார். இதிகாசம் இங்கே ஒரு நுண்ணிய பாடம் சொல்கிறது. தர்மம் என்பது தனிப்பட்ட தியாகம் மட்டும் அல்ல; சமூக அநீதிக்கு எதிராகக் குரல் கொடுப்பதும் தான்.
யுதிஷ்டிரன் தர்மராஜன் என அழைக்கப்பட்டான். அவன் ஒருபோதும் பொய் பேசவில்லை. ஆனால் ஒரே ஒரு முறை — “அச்வத்தாமா இறந்தான்” என்று சொன்னான். அந்தப் பொய், தர்மத்தை காப்பாற்றத்தான் சொல்லப்பட்டது. இருந்தாலும் அவன் தேரில் சக்கரம் மண்ணைத் தொடந்தது. இதிகாசம் இங்கே மனிதனுக்கு எச்சரிக்கை விடுகிறது. நல்ல நோக்கத்திற்காகச் செய்த தவறும் தவறே. தர்மம் கருப்பு–வெள்ளை அல்ல; அது சாம்பல் நிறம் கொண்டது.
ராவணனும் தர்மத்தைப் பேசியவன் தான். சிவபக்தன், பெரிய பண்டிதன். ஆனால் அவன் ஆசை அவனை குருடாக்கியது. தன் செயலை தர்மம் என்று நியாயப்படுத்திக் கொண்டான். இதுவே மிகப் பெரிய அபாயம். மனிதன் தன் தவறுகளை தர்மம் என்று பெயரிட்டுக் கொண்டால், அதுவே அதர்மத்தின் ஆரம்பம். இதிகாசங்கள் எச்சரிக்கின்றன — தர்மம் என்பது நியாயப்படுத்தல் அல்ல; தன்னைத் தானே நேர்மையாக எதிர்கொள்வது.
இதிகாசங்களில் தர்மம் ஒரு நிலையான விதி அல்ல. அது ஓடும் நதி. காலம், சூழ்நிலை, மனித மனம் — இவற்றின் வழியே அது திசை மாறுகிறது. அதனால் தான் ஒரே செயல் ஒருவருக்கு தர்மமாகவும், மற்றொருவருக்கு அதர்மமாகவும் மாறுகிறது. ராமன் வாலியை மறைந்து கொன்றான்; அது தர்மமா என்று இன்றும் விவாதம். ஆனால் இதிகாசம் கேள்வியோடு விட்டுச் செல்கிறது. “நீ அந்த இடத்தில் இருந்தால் என்ன செய்திருப்பாய்?” என்பதே உண்மையான பாடம்.
பகுதி ஒன்றின் முடிவில், இதிகாசங்கள் நமக்கு தரும் முதல் வாழ்க்கை ரகசியம் இதுதான்: தர்மம் என்பது வெளியில் தேடும் விதி அல்ல; அது உள்ளே எரியும் நெருப்பு. அதை உணர தைரியம் வேண்டும். ஏனெனில் உண்மையான தர்மம், பல நேரங்களில் நம்மை மகிழ்விக்காது; ஆனால் நம்மை உயர்த்தும்.
📌 அடுத்தது:
👉 பகுதி – 2 : விதி vs முயற்சி
(மனிதன் தன் வாழ்க்கையின் எழுத்தாளனா? அல்லது கதாபாத்திரமா?)
